Παραμυθίας γένεση

"Η λογοτεχνία είναι απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή" Φερνάντο Πεσσόα

Κάποτε.. όπως τώρα.. όπως παλιά.. ο μικρός λευκός άγγελος άνοιξε το λεξικό του. Έτσι στην τύχη. Όταν το φθινόπωρο έσμιγε, στο σταυροδρόμι των εποχών, με το χειμώνα, έπρεπε να κάνει ένα δώρο που θα ζέσταινε τους ανθρώπους, κι αυτό έκανε. Ήταν, βλέπετε, ο άγγελος των δώρων της σοφίας.

Την πρώτη, λοιπόν, λέξη που συναντούσε, την πασπάλιζε με αγγελοζάχαρη γιατί ήταν η μόνη ζάχαρη που δεν έλιωνε ποτέ και την τύλιγε με το φως της αυγής για να μη θαμπώσει ούτε μισή φορά. Μετά τη δίπλωνε σα σαϊτα, και την έριχνε πάνω στην καρδιά της γης. Η γη, κάθε που γινόταν αυτό, σκιρτούσε από τη χαρά της γιατί ήξερε ότι οι άνθρωποι θα είχαν μιαν ακόμα ευκαιρία να γίνουν πιο σοφοί και πιο ευτυχισμένοι.

Η λέξη που εμφανίστηκε, αυτή τη φορά, μπρος στα μάτια του μικρού λευκού άγγελου, ήταν η Παραμυθία. Τη συλλάβισε, τη διάβασε ξανά και ξανά.
«Όμορφη λέξη» σκέφτηκε «και μεγαλούτσικη»
«Τι θα πει Παραμυθία;» τον ρώτησε  το κόκκινο λουλούδι που βρισκόταν πλάι του.
«Παρηγοριά. Κάτι που εσύ κι εγώ δεν θα χρειαστούμε ποτέ. Άλλο οι πολίτες του παράδεισου κι άλλο της γης» απάντησε ο μικρός λευκός άγγελος, χαμογέλασε κι ακούμπησε ένα πεταχτό φιλί πάνω στο λουλούδι που έγινε ακόμα πιο κόκκινο από τη ντροπή του.

Όταν η σαϊτα με το δώρο της Παραμυθίας έφτασε στην καρδιά της γης, εκείνη κοιμόταν. Η Παραμυθία στάθηκε απαλά πάνω της  κι έσκυψε ν’ αφουγκραστεί τους χτύπους της. Άλλες στιγμές χτυπούσαν πολύ γρήγορα λες και γινόταν πόλεμος, άλλες αργά και σταθερά λες κι όλα δούλευαν ρολόι   και κάποιες άλλες σταματούσαν εντελώς, οι χτύποι, σα να είχε πεθάνει.
«Περίεργα και ζαλιστικά είναι εδώ αλλά όμορφα και ζεστά μαζί» ψιθύρισαν τα γράμματα της Παραμυθίας κι άρχισαν να σχεδιάζουν την πρώτη ιστορία που θα έγραφαν.
«Κάτι που να γλυκαίνει τον πόνο» κορδώθηκε το Π γιατί ήθελε να ξεκινήσουν από κείνο.
«Κάτι που να του περισσεύει η αγάπη» πετάχτηκε το διπλανό Α.
«Είμαι το Ρ και βρίσκομαι στο δάκρυ. Μια ιστορία που να μιλάει για δάκρυα ευτυχίας, είναι ότι καλύτερο»
«Οι άνθρωποι υποφέρουν από την ανάγκη» διέκοψε το Ρ, το Α που στεκόταν πλάι του.
«Είμαι το Μ και πρέπει να έχω τον πρώτο λόγο για το θέμα του μύθου. Δεν έχει καμία σημασία που από σήμερα ο μύθος θα λέγεται και παραμύθι»
«Κάντε ότι θέλετε» είπε ήρεμα το Υ «έτσι κι αλλιώς εγώ πάντα θα ανεβάζω το παραμύθι ψηλά. Θα το σπρώχνω στην κορφή του»
Το Θ και το Ι πλησίασαν το Α που βρισκόταν στο τέλος και στριμώχτηκαν πάνω του.
«Θα στηρίζουμε πάντα το τελευταίο Α, όποια ιστορία κι αν γράψουμε, γιατί πρέπει να μένει αθάνατη όπως, η ίδια, η Παραμυθία. Την έχουν τόση ανάγκη οι άνθρωποι» μίλησε δειλά το Ι για λογαριασμό και των τριών.

Μόλις έγινε κι αυτό, τα γράμματα αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους και υποσχέθηκαν να μην πούνε ποτέ ψέματα στους ανθρώπους. Το μόνο που θα έκαναν ήταν να τους μιλάνε για το όμορφο πρόσωπο της αλήθειας, όχι το άσχημο. Η καρδιά της γης κοιμόταν ακόμα και τα γράμματα της Παραμυθίας στρώθηκαν στη δουλειά. Ήθελαν μόλις ξυπνήσει, η γη, να βρει έτοιμο το πρώτο παραμύθι. Να χαρεί, να το δώσει στους ανθρώπους, να χαρούν κι αυτοί.

«Χαχα! Να’ μαι κι εγώ!»
Τα γράμματα που είχαν αρχίσει να σκαρώνουν το πρώτο παραμύθι κι είχαν απορροφηθεί, τρόμαξαν. Η φωνή που ακούστηκε ήταν στριγγιά κι άνυδρη. Γύρισαν, όλα μαζί, να δουν από που ερχόταν.
Ένας μικρός μαύρος άγγελος στεκόταν απειλητικά μπροστά τους.
«Καλώς τα παιδιά! Να ξέρατε πόσο καιρό σας περίμενα!» έκραξε με την ίδια φωνή, έκανε ένα βήμα μπρος και φύσηξε δυνατά.
Ένας κιτρινόμαυρος καπνός ξεχύθηκε από το στόμα του. Η γη ξύπνησε απότομα, σείστηκε, άνοιξε διάπλατα την καρδιά της κι έκρυψε, βαθειά στα σωθικά της, τα γράμματα που κόντευαν να λιποθυμήσουν  από το φόβο τους.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και τα γράμματα της Παραμυθίας ηρέμησαν, ξεφοβήθηκαν μέχρι που ξέχασαν ακόμα και το τι είχε συμβεί αφού ο μικρός μαύρος άγγελος δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά μπροστά τους.
Από τότε πέρασαν αιώνες και αιώνες και τα γράμματα της Παραμυθίας δεν έχουν σταματήσει να γράφουν ιστορίες γεμάτες παρηγοριά.
Μόνο που, οι λεκέδες του κιτρινόμαυρου καπνού δεν έφυγαν ποτέ από πάνω τους. Κι αυτό μπερδεύει πολλές φορές τους ανθρώπους. Έτσι, μέχρι και σήμερα, πολλοί αγαπούν τους μύθους κι ακόμα περισσότεροι  αναζητούν την αλήθεια τους.

X.K.