«Κραυγές ζώσες», της Ελένης Γκίκα

Ο αξιοζήλευτος Άλλος...

Η Χριστίνα, είναι στη ζωή μου ένα από τα καλά του διαδικτύου.

Ο Κωνσταντίνος Κορίδης, υπεύθυνος των εκδόσεων Ιωλκός, ένα από τα καλά της ποίησης.

Και τελικά ναι, ο κόσμος γίνεται μια σταλιά για εκείνους που πρόκειται να συναντηθούν.

Έτσι δεν είναι κύριε Σταθόγιαννη;

Θάλεια μου, πόσο πολύ χαίρομαι που σε ξανασυναντώ!

Πρωτοπρόσωπο, αφηγηματικό, εξομολογητικό, ψυχαναλυτικό, το καινούργιο βιβλίο της Χριστίνας Κόλλια, αποτελεί μια διπλή ανάγνωση της ζωής.

Την θηλυκή και την αρσενική της, με όλες τους τις συνέπειες. Τα κοινά βάρη, πάθη, πρέπει, και τις διαφορετικές επιθυμίες, φυλακές, με ένα το ζητούμενο και για τους δυο: κάποια στιγμή να πετάξουν, να δραπετεύσουν. Γιατί είναι, ακόμα και θρησκειολογικά να το πάρει κανείς, η ελευθερία πιο πάνω κι απ’ την αγάπη. Μόνο ο ελεύθερος αγαπά.

Διαφορετικά θα μας έσωζε με το έτσι θέλω της δικής του αγάπης.

Αλλ’ ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαστε απολύτως ελεύθεροι να βαδίσει ο καθένας μας ακόμα και στον χαμό.

Και η Χριστίνα αυτό τον σκοτεινό αλλά και φωτεινό κύκλο τον ξέρει.

Γι’ αυτό και οι τρεις ποιητικές της περίοδοι αναπτύσσονται σαν κύκλοι, εξάλλου αυτό μας ζητούν: μη μου τους κύκλους τάραττε, να μην ταράξουμε τους δεδομένους κύκλους της ζωής. Να σεβαστούμε τα όρια της φυλακής του φύλου μας κατά συνέπεια και της εποχής μας.

«κραυγή σε τέμπο θηλυκό»,

«κραυγή σε τέμπο αρσενικό»

«κραυγή σε τέμπο δυαδικό»

Κι απ’ τον γυναικωνίτη ως τον στρατώνα, αναζητώντας και οι δυο πλευρές το γράμμα που λείπει, βιώνουν κατ’ αρχάς ο καθένας μόνος την δική του φυλακή. Έχοντας απόλυτη επίγνωση ταυτότητας. Καταγωγής, θέσης και άποψης, χρέους.

Σε εμπόλεμη ψυχή ωστόσο κι οι δυο. Στη μοναξιά του περιττού αριθμού, μονάχα για θηρία ή για θεούς, πάντως σίγουρα όχι γι’ ανθρώπους.

Σε μια γειτονιά της Αθήνας γεννημένη εκείνη.

Κι εκείνος σε μια γειτονιά της Σπάρτης.

Έτσι αρχίζουν και τελειώνουν οι δυο ποιητικοί μονόλογοι, μπαινοβγαίνοντας απ’ το σκοτάδι στο φως κι αντιστρόφως. Στο μεταξύ, με εντελώς ποιητικό τρόπο, η κοινωνιολογική, πολιτική, φυλετική, φιλοσοφική, ψυχολογική, φυλακή και θέση.

Με μεθόδους διαφορετικές στην ίδια οδό:

«Εκλιπαρώ το Θεό μου:

Είμαι όμορφη;

Σαν εμένα» Αυτή.

«Προκαλώ το Θεό μου:

Είμαι ο Ένας;

Ο Καθένας,

Καγχάζει» Αυτός.

Ζητιανάκια σε άλλα Ναι και επίορκοι σε Όχι και για τους δυο δανεικά.

Με κοινούς εχθρούς και για τους δυο, τους οικείους ξένους, τα ίδια τ’ αδέλφια:

«Τρέμουν μη διαρρήξω

Τον κύκλο»

Το ξέρουν κι οι δυο.

Αλλά γνωρίζουν καλά και την πορεία τους προς το Φως, Ιφιγένεια και Ίκαρος, αναβάλουν για αύριο στην αρχή την απόφαση.

Μοναδικός δρόμος, ο άλλος.

Ο αξιοζήλευτος άλλος.

Το Μαζί που σώζει.

Που συμφιλιώνει.

Ολοκληρώνει.

Στον αιώνα του ενικού αριθμού.

Η δυαδική ποιητική κραυγή της Χριστίνας

Που απελευθερώνει.   

Σε μιαν εποχή όπου η ποίηση «το καταφύγιο που φθονούμε» αλλά και πώς αλλιώς;… Η Χριστίνα Κόλλια αναζητώντας τα χαμένα σύμφωνα του καθενός, αφουγκράζεται σε δυο κύκλους και τους παραδίδει έναν κύκλο φωτός.

Με μότο την Ασκητική του Καζαντζάκη και Σίσυφους να χτίζουν στην άμμο ωστόσο κι οι δυο σα να ‘ναι να χτίζουν στην πέτρα, δραπετεύουν σήμερα, στο θεϊκό ή ανθρώπινο παρόν, δεν τους χωρίζει πια μέσα στην ποιητική υπέρβαση το προπατορικό τους αμάρτημα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα ποιητικά βιβλία που έχω διαβάσει. Με τον άνδρα και την γυναίκα, από μεγάλους τραγικούς να υπερβαίνουν δοξαστικά και υπεράνθρωπα τη μοίρα τους,

Να γίνονται

«ο αξιοζήλευτος άλλος».

Κι οι δυο μαζί

«Αυτός

Ο μέγας

Που δεν θα κάψει ποτέ

Τα φτερά»

Διότι επιτέλους όλα γίνονται τώρα:

«Δραπετεύω σήμερα.

Πετάω Τώρα.

Ζω μαζί σου».

Κι ίσως σ’ αυτήν ακριβώς εδώ τη φράση να βρίσκεται και το κλειδί.

Ευχαριστώ πολύ.

Χριστίνα μου, να ‘σαι καλά και να γράφεις!